تالار شهر در مرکز بارو-این-فرنس (Barrow-in-Furness)، نمونه‌ای چشمگیر از معماری گوتیک است که برجی به ارتفاع ۱۶۴ فوت (حدود ۵۰ متر) بر فراز آن قرار دارد و هر ساعت زنگ می‌زند.
این بنا در سال ۱۸۸۶ به عنوان نمادی از رونق ساخته شد، زمانی که کشتی‌سازی و فولادسازی در این شهر بندری کامبریا شکوفا بود.
اما امروزه، این ساختمان کمتر نمادی از موفقیت است و بیشتر یادآور دردناک گذشته پررونق بارو است.
خیابان‌های اطراف مملو از مغازه‌های تخته‌کوب شده و پنجره‌های شکسته است، در حالی که یک پارکینگ طبقاتی همسایه سال گذشته به دلیل مراجعه اندک مردم به مرکز شهر با خودرو، تعطیل شد.
ترور وینسنت که در یک مغازه خیریه در همان نزدیکی کار می‌کند، با آهی می‌گوید: «مکان‌های زیادی وجود دارند که سال‌هاست متروکه شده‌اند.»
«همه چیز در حال تعطیل شدن است – تنها چیزی که برایمان باقی مانده، آرایشگاه‌ها، اغذیه‌فروشی‌ها و فروشگاه‌های ویپ است.»
با این حال، این صرفاً داستانی آشنا درباره شهری شمالی نیست که زمانی قهرمان صنعت بوده است. در واقع، بارو هنوز هم میزبان مهم‌ترین سایت تولیدی دفاعی کشور است.
مجموعه داک دوونشایر (Devonshire Dock) که توسط شرکت BAE Systems اداره می‌شود، هنوز یک سوم از جمعیت شهر را به کار گرفته است.
اینجاست که هزاران کارگر بسیار ماهر، در محرمانه‌ترین شرایط، برای ساخت زیردریایی‌های عظیمی فعالیت می‌کنند که تضمین نهایی امنیت بریتانیا – یعنی بازدارندگی هسته‌ای در دریا – را فراهم می‌کنند.
«تیم بارو»
از زمان پایان جنگ سرد، کسب‌وکار به طرز دردناکی کند بوده است. اما اکنون، با تسلیح مجدد بریتانیا، مهارت‌های بارو دوباره مورد تقاضا قرار گرفته است – و این کارخانه کشتی‌سازی آماده است تا بیش از هر زمان دیگری شلوغ باشد.
این خط لوله کاری باید شهر را احیا کند، عمدتاً به این دلیل که باعث افزایش جمعیت خواهد شد.
طی دهه آینده، با رشد نیروی کار BAE، انتظار می‌رود جمعیت بارو از ۶۰ هزار نفر به ۹۰ هزار نفر افزایش یابد، زیرا کارگران و خانواده‌هایشان به این منطقه نقل مکان می‌کنند.
این بدان معناست که زیرساخت‌های جدیدی از جمله امکانات بیمارستانی بزرگتر، مدارس بیشتر و هزاران خانه جدید مورد نیاز خواهد بود.
اما اگر BAE بخواهد استعدادهای مورد نیاز خود را جذب کند، به تحولی در مرکز شهری رو به زوال شهر نیز نیاز خواهد داشت تا مردم بخواهند در آنجا زندگی کنند.
در وایت‌هال (Whitehall)، این موضوع آنقدر فوری است که دولت با شورای محلی و BAE برای پیشبرد این پروژه همکاری کرده است.
این طرح که به «تیم بارو» (Team Barrow) معروف است، ۲۰۰ میلیون پوند بودجه از خزانه‌داری دریافت کرده و توسط سایمون کیس، دبیر سابق کابینه، رهبری می‌شود.
از نظر گستردگی، این بازسازی پیشنهادی با بورنویل (Bournville)، دهکده نمونه‌ای که توسط خانواده کدبری (Cadbury) برای اسکان کارگران کارخانه‌های شکلات‌سازی‌شان ساخته شد، مقایسه شده است.
کیس می‌گوید بارو «نمونه زنده و نفس‌کش» آن چیزی است که پس از کاهش هزینه‌های دفاعی دولت در پی سقوط دیوار برلین، بر سر برخی شهرهای صنعتی آمد.
بارو در اواخر دهه ۱۸۰۰ پس از آنکه هنری اشنایدر، صنعتگر، سنگ آهن در همان نزدیکی پیدا کرد و شروع به حمل آن از بندر نمود، به سرعت رشد کرد. این شهر به سرعت به بزرگترین کارخانه فولادسازی جهان تبدیل شد.
کسب‌وکار در طول انقلاب صنعتی، هر دو جنگ جهانی و سپس جنگ سرد قوی باقی ماند، زیرا کارخانه کشتی‌سازی دوونشایر ده‌ها کشتی نیروی دریایی سلطنتی، از جمله ناوهای هواپیمابر، ناوچه‌ها، زیردریایی‌ها و ناوشکن‌ها را در دهه‌های ۱۹۵۰، ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ساخت.
اما از اوایل دهه ۲۰۰۰، این حجم کار به تنها ۱۱ زیردریایی کاهش یافته است، از جمله دو قایق کلاس استیوت (Astute) که هنوز تحویل داده نشده‌اند.
کیس می‌گوید: «بخت و اقبال شهر با کارخانه کشتی‌سازی بالا و پایین رفته است. و بنابراین وقتی کار برای کارخانه کاهش یافت، بیکاری و سایر مشکلات شروع به رشد کردند.»
نشانه‌های افول
امروزه، این منطقه یکی از محروم‌ترین مناطق کشور است و در مقایسه با میانگین ملی، در زمینه‌های بیکاری، آموزش، فقر کودکان و امید به زندگی امتیاز پایینی دارد.
نرخ عدم فعالیت اقتصادی در بارو ۴۱.۴ درصد است که شامل ۲۶.۲ درصد افراد بازنشسته می‌شود. این میزان بالاتر از میانگین بریتانیا و شمال غرب است.
بارزترین نشانه این افول را می‌توان در خیابان‌های اصلی خرید شهر مشاهده کرد – مکان‌هایی که زمانی شلوغ بودند و اکنون با ویترین‌های تخته‌کوب شده پر شده‌اند.
مانند دیگر «بارووی‌ها» (ساکنان بارو) که تلگراف روز پنجشنبه با آنها صحبت کرد، وینسنت، کارگر فروشگاه خیریه، که همراه با دختر ۱۵ ساله‌اش بود، گفت که ناراحت‌کننده‌ترین جنبه افول شهر، احساس این است که هیچ کاری در محل برای انجام دادن وجود ندارد.
در سال‌های اخیر، برندهای بزرگ خرده‌فروشی، از جمله WH Smith، شهر را ترک کرده‌اند، در حالی که واحدهای بزرگ به دلیل فروپاشی زنجیره‌های خرده‌فروشی مانند Wilko و Debenhams خالی مانده‌اند.
وینسنت ۴۶ ساله می‌گوید: «من اینجا بزرگ شدم و هرگز آن را به این بدی ندیده‌ام.»
او می‌گوید بسیاری از مردم دیگر برای خرید به بارو نمی‌آیند و در عوض به شهرهای بازاری نزدیک مانند اولورستون (Ulverston) یا کندال (Kendal) می‌روند و برخی حتی تا لنکستر (Lancaster) می‌روند.
جان پرینگل، کارگر سابق کشتی‌سازی، ۷۱ ساله، که با دوستش برایان برد، ۷۵ ساله، به سمت میخانه‌ای در همان نزدیکی قدم می‌زد، می‌پرسد: «چه کسی به شهری می‌آید که هیچ کاری در آن برای انجام دادن نیست؟»
یک دارایی ملی
اما با راه‌اندازی مجدد کارخانه کشتی‌سازی، کیس می‌گوید احیای بارو به یک ضرورت ملی و اخلاقی تبدیل شده است.
با افزایش تنش‌ها در سراسر جهان، نیروی دریایی سلطنتی سفارشی به ارزش ۳۱ میلیارد پوند برای چهار زیردریایی کلاس Dreadnought ثبت کرده است که جایگزین قایق‌های مسلح هسته‌ای کلاس Vanguard خواهند شد، و همچنین ناوگانی از زیردریایی‌های تهاجمی جدید کلاس Aukus که از اواخر دهه ۲۰۳۰ وارد خدمت می‌شوند.
برای حفظ امنیت بریتانیا، این‌ها باید به موقع و با مشخصات پیشرفته تحویل داده شوند.
کیس می‌گوید: «خارج کردن قایق‌هایمان از بارو برای امنیت ملی ما اهمیت حیاتی دارد.»
«با فشاری که برای اتمام قایق‌های Astute، سپس Dreadnought و سپس Aukus داریم، ما دو سال پیش تقریباً به دلایلی شبیه به بورنویل (Bournville) روی این موضوع تمرکز کردیم.»
«این شهر یک دارایی استراتژیک ملی است، اگرچه همیشه اینطور به آن نگاه نشده است.»
«خیلی زود متوجه شدیم که به «تیم بارو» نیاز داریم تا محیطی ایجاد کنیم که نیروی کار شاد و ماهری را که برای پشتیبانی از فعالیت‌های هسته‌ای دفاعی نیاز داریم، فراهم کند.»
«به لطف آقای پوتین و آقای شی، توجیه اقتصادی این طرح خودبه‌خود مشخص می‌شود.»
کیس می‌گوید این شامل اقدامات مختلفی خواهد بود و «تیم بارو» قصد دارد از پول خود برای «کاتالیز کردن» سرمایه‌گذاری خصوصی یا مداخله مستقیم در صورت لزوم استفاده کند.
به عنوان مثال، شورا از بودجه دولتی برای پاکسازی یک سایت بزرگ صنعتی متروکه (brownfield) در نزدیکی کارخانه کشتی‌سازی استفاده می‌کند. این امر امکان توسعه یک مجتمع مسکونی جدید با ۸۰۰ خانه در کنار آب به نام «دهکده مارینا» (Marina Village) را فراهم می‌کند.
این بخشی از تلاش‌ها برای شروع ساخت‌وساز در منطقه‌ای است که قبلاً سالانه تنها حدود ۸۰ خانه تحویل می‌داد، اما به زودی باید سالانه تا ۱۰۰۰ خانه بسازد.
رونق دیگری برای شهر از سوی دانشگاه کامبریا (University of Cumbria) حاصل شده است که پردیس جدیدی را در کنار کارخانه BAE ساخته است که دوره‌هایی در مهندسی، مدیریت پروژه، علوم کامپیوتر و پرستاری ارائه خواهد داد.
کیس می‌گوید: «بارو در آستانه تبدیل شدن به یک شهر دانشگاهی است. این چیزی است که قبلاً هرگز در مورد بارو گفته نشده است - و نشانه‌ای از جاه‌طلبی ما در اینجا است.»
برنامه‌های بزرگ
در مرکز شهر، BAE نیز به معنای واقعی کلمه در حال راه‌اندازی فروشگاه است.
در تلاشی برای جلب توجه به برنامه‌های بازسازی، این شرکت واحدهایی را که قبلاً توسط WH Smith و Debenhams استفاده می‌شد، خریداری کرده و واحد سابق WH Smith را به یک مرکز نمایشگاهی مدرن به نام «پل» (the Bridge) تبدیل کرده است. در اینجا، مردم می‌توانند در مورد فرصت‌های موجود در منطقه، و نه فقط فرصت‌های موجود در کارخانه، اطلاعات کسب کنند.
برنامه‌های بزرگتری نیز برای فروشگاه بزرگ سابق دبنهامز (Debenhams) در همسایگی وجود دارد که شرکت می‌خواهد آن را به یک مرکز آموزشی با فناوری پیشرفته تبدیل کند.
این مرکز فضایی را برای کارگران فراهم می‌کند تا تکنیک‌های پیچیده جوشکاری یا سایر جنبه‌های فنی زیردریایی‌ها را با استفاده از مدل‌های بزرگ مقیاس بیاموزند.
نکته مهم، با این حال، این است که طرح‌های ساختمان شامل غذاخوری نمی‌شود - به این معنی که حدود ۶۰۰ نفری که هر روز به آنجا می‌روند، مجبور خواهند بود برای ناهار به بیرون بروند.
کاترین ری، مدیر پروژه در BAE که در نهایت مرکز آموزش جدید را اداره خواهد کرد، توضیح می‌دهد: «ما امیدواریم که این مخاطبان ثابت، بار دیگر فعالیت اقتصادی را به مرکز شهر هدایت کنند.»
یک طرح جامع گسترده‌تر برای مرکز شهر نیز در حال تدوین است و سیاست‌گذاران در حال بررسی ایجاد یک شرکت توسعه محلی هستند که قدرت نظارت بر تغییرات عمده را خواهد داشت.
این برنامه‌ها همچنین احتمالاً شامل احیای برخی از ساختمان‌های آسیب‌دیده‌تر برای مناسب‌سازی آنها برای مستاجران جدید خواهد بود.
جوانه‌های سبز
اگرچه هنوز در مراحل اولیه است، کیس به «جوانه‌های سبز» اشاره می‌کند، از جمله افتتاح یک کافی‌شاپ جدید به نام Coffee D’Ash در پاساژ پورتلند واک (Portland Walk)، و همچنین شعبه جدیدی از انجمن ساختمانی فرنس (Furness Building Society).
اش هولروید، ۳۳ ساله، می‌گوید که با افتتاح کافه‌اش در سپتامبر سال گذشته، روی آینده شهر شرط‌بندی کرده است، او پیش از این یک ون قهوه در بازار شهر اداره می‌کرد.
او می‌گوید: «ما به کسب‌وکارها نیاز داریم تا از شهر حمایت کنند. امیدوارم این امر مردم را تشویق کند تا دوباره برای معاشرت بیایند.»
هنگام گفتگو، مشتریانی از همه سنین می‌آیند و می‌روند و هولروید بیشتر آنها را با نام صدا می‌زند.
کیس استدلال می‌کند که این نوع مکان‌های خانوادگی است که بارو برای کمک به جذب کارگران ماهر بیشتر به آن نیاز دارد، برخی از آنها در حال حاضر ترجیح می‌دهند در شهرهای مجاور زندگی کنند و به بارو رفت و آمد کنند.
کیس می‌گوید: «برای خانواده‌هایی که از جای دیگری در کشور منتقل می‌شوند، البته، آنها گزینه زندگی در برخی از شهرها و روستاهای کاملاً زیبای اطراف را خواهند داشت.»
«اما ما می‌خواهیم بارو نیز یک گزینه جذاب و قابل قبول برای آنها باشد.»
در بلندمدت، کیس امیدوار است که این شهر بتواند اقتصاد خود را متنوع کند، احتمالاً با تأمین مشاغل مرتبط با انرژی سبز از طریق ساخت مزارع بادی جدید در دریای ایرلند.
بارو از قبل چندین مزیت دارد، از جمله صحنه هنری محلی فعال، نزدیکی به منطقه لیک دیستریکت (Lake District)، سواحل و مکان‌های مهم پرنده‌نگری مانند جزیره والنی (Walney Island).
همچنین امیدهایی وجود دارد که بازسازی تئاتر محلی، فروم (the Forum) و سایر طرح‌ها به جذب بازدیدکنندگان بیشتر کمک کند.
ابی کاکر، ۲۱ ساله، کارآموز BAE که در حال آموزش برای مدیریت پروژه است، می‌گوید دسترسی به پارک ملی زندگی او را تغییر داده است.
او می‌گوید: «بسیاری از افرادی که از جاهای دورتر می‌آیند، لیک دیستریکت را تجربه نکرده‌اند، اما این باعث علاقه من به پیاده‌روی شد. من دیگر هرگز به خانه برنمی‌گردم.»
از نظر کیس، بازسازی بارو فرصتی است تا اطمینان حاصل شود که فعالیت‌های آینده در کارخانه‌های BAE می‌تواند به نفع کل شهر باشد.
«اگر به مثال بورنویل برگردیم، آن زمان را به ما نشان می‌دهد که شهرهای پررونق این مشارکت‌ها را بین دولت و صنعت داشتند و سازه‌های باشکوهی مانند تالار شهر را تولید کردند.»
«ما اکنون سرمایه‌گذارانی داریم که شروع به گفتن می‌کنند: 'هی، این به نظر شهری با آینده می‌رسد. چگونه می‌توانیم درگیر شویم؟'»
با اراده کافی، این آینده‌ای است که می‌تواند بارو را به شکوه سابق خود بازگرداند.