تقریباً شش سال از زمانی که ولودیمیر زلنسکی به عنوان رئیس‌جمهور اوکراین انتخاب شد می‌گذرد، اما او همچنان از تمام برنج‌های صیقلی و لوسترهایی که دفترش را شلوغ کرده‌اند، منزجر است. این مکان واقعاً پرزرق‌وبرق به نظر می‌رسد، گویی اتاقی است که مستقیماً از مار-آ-لاگو برداشته شده، و زلنسکی در حالی که یک شب در ماه مارس مرا در آنجا می‌گرداند، انگار نمی‌تواند از عذرخواهی برای آن دست بردارد. او می‌گوید ترجیح می‌دهد مبلمان را دور بریزد، ستون‌های تزئینی را بکند و از رنگ سفید برای پنهان کردن ورق طلا روی سقف استفاده کند.
او با اشاره به جنگ می‌گوید: «اما می‌دانید، ما زمان زیادی برای بازسازی نداشتیم، به خصوص در چند سال اخیر». تنها در پشت اتاق‌هایش، پشت نسخه‌ی اوکراینی میز رزولوت، فضایی وجود دارد که برای زلنسکی حس خانه را دارد - اتاقی کوچک با یک تخت تک‌نفره و مجموعه‌ای از نقاشی‌ها که خودش انتخاب کرده است. آنها آثار موزه‌ای نیستند. در بازار محلی، موارد مشابه ممکن است حداکثر چند صد دلار قیمت داشته باشند. اما آنها به دلیل آنچه که نمایندگی می‌کنند برای رئیس‌جمهور اهمیت دارند.
تابلویی که بالای تختش آویزان است، یک کشتی جنگی روسی را نشان می‌دهد که در حال غرق شدن در دریای سیاه است. دیگری نیروهای اوکراینی را نشان می‌دهد که اخیراً در خاک روسیه می‌جنگند. سومی، مورد علاقه زلنسکی، کرملین را در شعله‌های آتش نشان می‌دهد. او در حالی که برای دیدن تصاویر در آن فضا جمع شده‌ایم، می‌گوید: «هر کدام درباره پیروزی است. اینجا جایی است که من زندگی می‌کنم.»
اما او مرا برای بازدید دعوت نکرده بود. هدف اصلی او، تا آنجا که من می‌توانستم تشخیص دهم، شفاف‌سازی پس از دیدار اخیرش از دفتر بیضی (Oval Office) بود، دیداری که به یک حس ویروسی برای جهان و منبع نگرانی برای کشورش تبدیل شد. برای چند دقیقه طولانی و نفس‌گیر در صبح ۲۸ فوریه، رئیس‌جمهور دونالد ترامپ و معاون رئیس‌جمهور جی.دی. ونس، زلنسکی را سرزنش کرده بودند و او را ناسپاس، ضعیف و خطرناک خوانده بودند در حالی که روی تلاش‌های او برای پاسخگویی حرف می‌زدند. ترامپ به زلنسکی گفت: «تو برگ‌های برنده را نداری. تو داری با جنگ جهانی سوم قمار می‌کنی!»
به توصیه افرادی که به آنها اعتماد دارد، زلنسکی عمدتاً از صحبت درباره این ماجرا اجتناب کرده است، زیرا نمی‌خواهد بحران دیپلماتیکی را که تهدید می‌کرد چیزی کمتر از موجودیت کشورش را برایش هزینه کند، عمیق‌تر کند. پاسخ استاندارد او به سؤالات در این باره این بوده است: «بگذاریم این را به تاریخ بسپاریم.» حتی اکنون نیز، او امیدوار است که صفحه را ورق بزند و ادامه دهد. اما غرایز او به ندرت به او اجازه می‌دهند که درباره چیزهایی که او را آزار می‌دهند برای مدت طولانی سکوت کند، که بخشی از دلیل به دردسر افتادن او با ترامپ نیز همین بود.
زلنسکی می‌گوید که برای ورود به آن جلسه، همه چیز را برنامه‌ریزی کرده بود. او در طول جنگ چندین بار به کاخ سفید رفته بود. اما این اولین دیدار رو در روی او با ترامپ در دفتر بیضی بود و نقطه حساسی در تلاش ترامپ برای تحمیل یک توافق صلح در اوکراین محسوب می‌شد. برای تأثیرگذاری، زلنسکی تصمیم گرفت مجموعه‌ای از هدایا را با خود بیاورد. هدف آنها شکستن هرگونه بدخواهی‌ای بود که رئیس‌جمهور آمریکا نسبت به اوکراین احساس می‌کرد و همچنین از بین بردن آنچه زلنسکی معتقد بود نفوذ تبلیغات روسیه در کاخ سفید است.
یکی از هدایا با سنت نوظهور دوران ترامپ مطابقت داشت، که در آن مهمانان نشانه‌های درخشانی از احترام و وفاداری خود را می‌آورند. در نمونه‌ای اخیر، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، به ترامپ یک پیجر طلایی هدیه داد که یادآور دستگاه‌های انفجاری بود که اسرائیل سال گذشته در لبنان برای کشتن یا زخمی کردن هزاران نفر از دشمنانش استفاده کرد. ولادیمیر پوتین پا را فراتر گذاشت و سفارش یک نقاشی رنگ روغن از ترامپ را داد و آن را این ماه به کاخ سفید فرستاد. در مورد زلنسکی، هدیه حتی پر زرق و برق‌تر بود: کمربند قهرمانی دوستش اولکساندر اوسیک، که عنوان قهرمانی بوکس سنگین‌وزن جهان را در اختیار دارد.
هنگامی که در دفتر بیضی روی صندلی خود نشست، زلنسکی کمربند را روی میز کناری نزدیک آرنج راستش قرار داد و قصد داشت دستش را دراز کند و آن را در مقابل خبرنگاران حاضر به ترامپ بدهد. در عوض، با شروع نشست خبری تلویزیونی، زلنسکی به سراغ یکی دیگر از هدایایش رفت. پوشه‌ای حاوی مجموعه‌ای از عکس‌های وحشتناک بود که اسرای جنگی اوکراینی را پس از دوران اسارت در روسیه نشان می‌داد. بدن برخی از آنها به طرز وحشتناکی لاغر شده بود. برخی دیگر نشانه‌های شکنجه را داشتند. ترامپ با چهره‌ای سربی در حالی که عکس‌ها را از زلنسکی می‌گرفت و شروع به ورق زدن آنها می‌کرد، گفت: «این چیزهای سختی است.»
به گفته برخی مقامات آمریکایی، آن تصاویر نقطه‌ای بود که جلسه به بیراهه رفت. اگر زلنسکی کمربند قهرمانی را ارائه می‌کرد، این حرکت ممکن بود فضا را تلطیف کند. عکس‌ها تأثیر معکوس داشتند. به نظر می‌رسید که گارد ترامپ را بالا بردند، گویی او را مقصر رنج آن سربازان می‌دانستند. با این حال، حتی امروز، زلنسکی از تصمیم خود برای ارائه این تصاویر پشیمان نیست. او سعی داشت فراتر از غرایز معامله‌گرایانه ترامپ، فراتر از نیاز او به چاپلوسی، برود و به عنوان یک انسان با ترامپ ارتباط برقرار کند. زلنسکی می‌گوید: «او خانواده، عزیزان، فرزندان دارد. او باید چیزهایی را که هر انسانی احساس می‌کند، حس کند. آنچه می‌خواستم نشان دهم ارزش‌های من بود. اما بعد، خب، گفتگو به سمت دیگری رفت.»
از جمله دردناک‌ترین گفتگوها در جلسه دفتر بیضی نزدیک به پایان آن رخ داد، زمانی که زلنسکی پرسید آیا جی.دی. ونس در طول جنگ از اوکراین بازدید کرده است یا خیر. هر دو می‌دانستند که او این کار را نکرده بود، و ونس پاسخ داد که علاقه‌ای به «تورهای تبلیغاتی» زلنسکی ندارد.
این توهین باید گزنده بوده باشد. در طول تهاجم، سیاست اوکراین تشویق مهمانان به دیدن ویرانی‌هایش از نزدیک بوده است. زلنسکی اغلب بازدیدکنندگان را به بیمارستان‌های پر از سربازان زخمی، خرابه‌های ناشی از حملات موشکی یا گورهای دسته‌جمعی که نیروهای روسی از خود به جای گذاشته‌اند، می‌برد. فرستادگان کاخ سفید از زمان روی کار آمدن ترامپ در ژانویه، از چنین سفرهایی اجتناب کرده‌اند. اما زلنسکی همچنان به ارزش آنها در دیپلماسی متعهد است و تیم او مرا دعوت کرد تا در روز مصاحبه‌مان چنین سفری داشته باشم.
اواخر همان صبح، کاروان ریاست‌جمهوری از دفتر زلنسکی به سمت حومه غربی کی‌یف حرکت کرد و در روستای موشچون (Moshchun) متوقف شد. قبل از تهاجم روسیه، این مکان حدود ۸۰۰ نفر جمعیت داشت و شهرتش به این بود که زلنسکی، در اوایل کار خود به عنوان بازیگر و کمدین، یکی از محبوب‌ترین سریال‌های کمدی خود را در اینجا فیلمبرداری کرده بود. اکنون، در سراسر اوکراین، موشچون به عنوان دهکده‌ای شناخته می‌شود که تلاش روسیه برای تصرف کی‌یف در آن شکست خورد.
نبردی که در مزارع و جنگل‌های اطراف به مدت ۲۳ روز در اواخر فوریه و مارس ۲۰۲۲ درگرفت، مسلماً مهم‌ترین نبردی بود که از زمان جنگ جهانی دوم در اروپا رخ داده است. اگر پایان متفاوتی داشت، روس‌ها ممکن بود در محاصره کی‌یف، برکناری