در جریان یک انتخابات در آمریکا، یک فرد ثروتمند می‌تواند چک‌های یک میلیون دلاری را به رای‌دهندگان احتمالی بدهد. شرکت‌ها و افراد می‌توانند از سازمان‌های غیرانتفاعی «پول تاریک» که به‌طور مخفیانه تأمین مالی می‌شوند برای اهدا کردن پول نامحدود و ناشناس به سوپر پک‌ها استفاده کنند، که می‌توانند آن را صرف کمپین‌های تبلیغاتی کنند. پادکست‌ها، طرفداران حزبی یا هر کسی، واقعاً، می‌تواند در مورد یک نامزد دروغ‌های تکان‌دهنده و آتش‌افروز بگوید. آنها می‌توانند از طریق تبلیغات آنلاین هدفمند این دروغ‌ها را تقویت کنند. هیچ دادگاه ویژه یا قوانین انتخاباتی نمی‌تواند از انتشار اطلاعات نادرست قبل از دیدن رای دهندگان جلوگیری کند. افکار عمومی که در دهه گذشته همه چیز را دیده و شنیده است، دیگر اهمیتی نمی‌دهد. انتخابات ایالات متحده اکنون یک لاس وگاس سیاسی است: هر کاری مجاز است.
اما این روش اداره انتخابات در کشورهای دیگر نیست. در بریتانیا، احزاب سیاسی، حداقل در طول دوره منتهی به انتخابات، محدود به خرج کردن حداکثر 54010 پوند برای هر نامزد هستند. در آلمان، مانند بسیاری از کشورهای اروپایی دیگر، دولت احزاب سیاسی را به نسبت تعداد نمایندگان منتخب پارلمان تأمین مالی می کند، به طوری که سیاستمداران مجبور نیستند به اهداکنندگان ثروتمند وابسته شوند و توسط آنها فاسد شوند. در لهستان، دادگاه‌ها پرونده‌های مربوط به تهمت‌های انتخاباتی را در هفته‌های قبل از رأی‌گیری به سرعت پیگیری می‌کنند تا مردم را از دروغ گفتن منصرف کنند.
این موضوع مختص اروپا نیست. بسیاری از دموکراسی‌ها رسانه‌های دولتی یا عمومی دارند که موظفند، حداقل در اصل، زمان مساوی به همه طرف‌ها اختصاص دهند. بسیاری شفافیت کمک‌های مالی سیاسی را الزامی می‌دانند و اسامی اهداکنندگان در یک رجیستری آنلاین ذکر شده است. بسیاری محدودیت‌هایی برای تبلیغات سیاسی دارند. برخی از کشورها قوانینی در مورد نفرت پراکنی دارند و افرادی را که آنها را زیر پا می‌گذارند متهم می‌کنند.
کشورها این قوانین را برای ایجاد شرایط بحث منصفانه، ایجاد اعتماد به سیستم و الهام بخشیدن به اعتماد به نامزدهای برنده اعمال می کنند. برخی از دموکراسی‌ها معتقدند که شفافیت مهم است - اینکه رای دهندگان باید بدانند چه کسی نامزدهای خود را تأمین مالی می‌کند و همچنین چه کسی برای پیام‌های سیاسی در رسانه‌های اجتماعی یا هر جای دیگر هزینه می‌کند. در برخی جاها، این قوانین هدف والاتری دارند: جلوگیری از ظهور افراط گرایی ضد دموکراتیک از نوعی که دموکراسی‌ها - و به ویژه دموکراسی‌های اروپایی - را در گذشته فرا گرفته است.
اما تا چه مدت دموکراسی‌ها می‌توانند این اهداف را دنبال کنند؟ ما در دنیایی زندگی می کنیم که در آن الگوریتم های کنترل شده توسط الیگارش های آمریکایی و چینی پیام ها و تصاویری را انتخاب می کنند که میلیون ها نفر می بینند. جایی که پول می تواند از طریق حساب های بانکی مخفی با کمک طرح های رمزنگاری جابجا شود. و در آن پول های تاریک می تواند حساب های رسانه های اجتماعی ناشناس را با هدف شکل دادن به افکار عمومی تقویت کند. در چنین دنیایی، چگونه می‌توان قوانین انتخاباتی را اعمال کرد؟ اگر شما آلبانی هستید، یا حتی بریتانیا، آیا هنوز هم اجازه دارید پارامترهای بحث عمومی خود را تعیین کنید؟ یا شما هم اکنون مجبورید لاس وگاس هم باشید؟
اگرچه به راحتی می توان با نام های مستعار بچه گانه و اتهامات بی مسئولیت آزار جنسی کودکان که ایلان ماسک مطرح می کند، حواس پرت شد، اما اینها سؤالات واقعی هستند که استفاده آشکار و تهاجمی او از ایکس برای انتشار اطلاعات نادرست و ترویج سیاستمداران افراطی و ضد اروپایی در انگلستان، آلمان و جاهای دیگر مطرح می کند. یکپارچگی انتخابات - و امکان بحث و گفتگو بدون آلودگی به اطلاعات نادرست تزریق شده از خارج از کشور - به طور یکسان توسط تیک تاک، پلتفرم چینی، و متا مارک زاکربرگ، که شرکت‌های تابعه آن شامل فیس بوک، اینستاگرام، واتس اپ و تردز است، به چالش کشیده شده است. تیک تاک می گوید که این شرکت هیچ تبلیغات سیاسی پولی را نمی پذیرد. متا، که در ماه ژانویه اعلام کرد که بازرسی واقعیت در سایت‌های خود در ایالات متحده را رها می‌کند، همچنین می‌گوید که به پیروی از قوانین اروپا ادامه خواهد داد. اما حتی قبل از تغییر سیاست رادیکال زاکربرگ، این وعده‌ها پوچ بودند. سرپرستی و تعدیل محتوای تحسین شده متا هرگز شفاف نبوده است. هیچ کس نمی دانست و نمی داند که الگوریتم فیس بوک دقیقاً چه چیزی را ترویج می کرد و چرا. حتی یک کاربر گاه به گاه این پلتفرم ها با هرزنامه ها، کلاهبرداران و حساب های مبهمی که عملیات نفوذ خارجی را انجام می دهند مواجه می شود. هیچ راهنمای الگوریتم و هیچ انتخاب واقعی در مورد آن در محصولات متا، ایکس یا تیک تاک موجود نیست.
در واقع، هیچ کس نمی داند که آیا هیچ پلتفرمی واقعاً از قوانین بودجه سیاسی پیروی می کند یا خیر، زیرا هیچ کس خارج از شرکت ها نمی تواند به طور کامل بر آنچه در طول یک کمپین انتخاباتی شدید به صورت آنلاین اتفاق می افتد نظارت کند - و پس از پایان رای گیری، دیگر خیلی دیر است. بر اساس اسناد اطلاعاتی رومانی که از طبقه بندی خارج شده است، شخصی ادعا می شود که بیش از 1 میلیون دلار برای محتوای تیک تاک در 18 ماه قبل از انتخابات در حمایت از یک نامزد ریاست جمهوری رومانیایی که اعلام کرد خودش اصلاً هزینه ای نکرده است، هزینه کرده است. در یک تلاش دیرهنگام برای رسیدگی به این و سایر اختلافات ادعایی، یک دادگاه رومانیایی دور اول آن انتخابات را لغو کرد، تصمیمی که خود به دموکراسی رومانی آسیب رساند.
همه اینها جدید نیست. بودجه مخفیانه حزب سیاسی یکی از ویژگی های جنگ سرد بود و دولت روسیه این عمل را ادامه داده است، گاهی اوقات با ارائه معاملات به بازرگانان خارجی نزدیک به سیاستمداران طرفدار روسیه. غول های مطبوعاتی با جاه طلبی های سیاسی بین المللی به سختی تازگی دارند. روپرت مرداک، یک استرالیایی که دارای تابعیت آمریکایی است، از طریق شرکت های رسانه ای خود نقش برجسته ای در سیاست بریتانیا ایفا کرده است. جان میجر، نخست وزیر سابق بریتانیا و رهبر حزب محافظه کار، گفته است که در سال 1997، مرداک تهدید کرد که حمایت روزنامه های خود را پس می گیرد، مگر اینکه نخست وزیر سیاست ضد اروپایی تری را دنبال کند. میجر نپذیرفت. مرداک گفته است: "من هرگز چیزی از نخست وزیر نخواسته ام"، اما یکی از نشریه های محافظه کار او، سان، در انتخابات بعدی از حزب کارگر حمایت کرد. میجر باخت.
آن حادثه اکنون تقریباً قدیمی به نظر می رسد. حتی در اوج نفوذ خود، نسخه چاپی سان روزانه 4 میلیون نسخه می فروخت. مهمتر از آن، همانطور که همه رسانه های پخش و چاپی انجام می دهند، در چارچوب محدودیت های قوانین و مقررات بریتانیا فعالیت می کرد و هنوز هم می کند. روزنامه های مرداک هنگام انتشار داستان ها، قوانین افترا و نفرت پراکنی بریتانیا را در نظر می گیرند. استراتژی کسب و کار او لزوماً تحت تأثیر قوانینی است که محدود می کند یک شرکت واحد چه چیزی می تواند داشته باشد. پس از اینکه روزنامه نگاران او در اوایل دهه 2000 به هک کردن تلفن ها و رشوه دادن به پلیس متهم شدند، مرداک خود مجبور شد در مقابل یک کمیسیون تحقیقاتی شهادت دهد و یکی از نشریه های خود را برای همیشه تعطیل کرد.
مک کی کوپینز: اروپا خود را برای ترامپ آماده می کند
رسانه های اجتماعی نه تنها دامنه بسیار وسیع تری دارند - حساب شخصی ایکس ماسک بیش از 212 میلیون دنبال کننده دارد و به او قدرت عظیمی می دهد تا دستور کار خبری را در سراسر جهان تنظیم کند - بلکه در خارج از سیستم حقوقی نیز وجود دارند. بر اساس قانون آمریکایی معروف به بخش 230، که نزدیک به سه دهه پیش تصویب شد، با پلتفرم های اینترنتی در ایالات متحده به عنوان ناشر رفتار نمی شود. در عمل، نه فیس بوک و نه ایکس مسئولیت قانونی مشابهی در قبال آنچه در پلتفرم های آنها ظاهر می شود، ندارند، مانند، به عنوان مثال، وال استریت ژورنال و سی ان ان. و این نیز پیامدهایی دارد: آمریکایی ها آب و هوای اطلاعاتی ایجاد کرده اند که سایر کشورها باید آن را بپذیرند، و این به شیوه های انتخاباتی فریبنده اجازه می دهد تا رشد کنند. اگر کشورها قوانین خود را نداشته باشند، و تا همین اواخر اکثر آنها این کار را نکرده بودند، بخش 230 عملاً از آنها می‌خواهد که با شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی طوری رفتار کنند که گویی در خارج از سیستم‌های حقوقی خود نیز وجود دارند.
برزیل سال گذشته این الگو را شکست، زمانی که یک قاضی از ماسک خواست تا با قوانین برزیل علیه انتشار اطلاعات نادرست و افراط گرایی سیاسی مطابقت داشته باشد و ایکس را تا زمانی که این کار را انجام نداد آفلاین کرد. چندین کشور اروپایی، از جمله بریتانیا، آلمان و فرانسه، نیز قوانینی را تصویب کرده‌اند که هدفشان همسو کردن پلتفرم‌ها با سیستم‌های حقوقی خود، تعیین جریمه برای شرکت‌هایی است که قوانین نفرت‌پراکنی را نقض می‌کنند یا میزبان محتوای غیرقانونی دیگر هستند. اما این قوانین بحث برانگیز و اجرای آنها دشوار است. علاوه بر این، "گفتار غیرقانونی" لزوماً مشکل اصلی نیست. هیچ قانونی مانع از مصاحبه ماسک با آلیس وایدل، رهبر حزب راست افراطی آلترناتیو برای آلمان (AfD)، در ایکس نشد، و از این طریق بستری عظیم را در اختیار او قرار داد که در ماه قبل از انتخابات ملی برای هیچ نامزد سیاسی دیگری در دسترس نبود. این مصاحبه که شامل چندین اظهارات آشکارا نادرست بود (از جمله اینکه وایدل نامزد "برتر" بود)، در عرض 24 ساعت 45 میلیون بار مشاهده شد، عددی بسیار فراتر از دسترسی هر رسانه عمومی یا خصوصی آلمانی.
تنها یک نهاد در کره زمین به اندازه کافی بزرگ و قدرتمند است که بتواند قوانینی را بنویسد و اجرا کند که شرکت های فناوری را مجبور به تغییر سیاست های خود کند. تا حدی به همین دلیل، اتحادیه اروپا ممکن است به زودی به یکی از برجسته ترین اهداف دولت ترامپ تبدیل شود. در تئوری، قانون خدمات دیجیتال اتحادیه اروپا، که سال گذشته به طور کامل اجرایی شد، می تواند برای تنظیم، جریمه و در شرایط حاد، ممنوع کردن شرکت های اینترنتی که عملکردهای آنها با قوانین اروپا مغایرت دارد، استفاده شود. با این حال، هدف اصلی این قانون تنبیهی نیست، بلکه باز کردن پلتفرم ها است: اجازه دادن به محققان بررسی شده برای دسترسی به داده های پلتفرم و دادن شفافیت بیشتر به شهروندان در مورد آنچه می شنوند و می بینند. آزادی بیان همچنین به معنای حق دریافت اطلاعات است و در حال حاضر شرکت های رسانه های اجتماعی در پشت پرده عمل می کنند. ما نمی دانیم که آیا آنها در حال ترویج یا سرکوب دیدگاه های خاص، مهار یا تشویق کمپین های سیاسی هماهنگ، دلسرد کردن یا تحریک شورش های خشونت آمیز هستند. بالاتر از همه، ما نمی دانیم چه کسی هزینه انتشار اطلاعات نادرست به صورت آنلاین را می پردازد.
در گذشته، اتحادیه اروپا در تلاش برای اعمال قوانین اروپا بر شرکت های فناوری تردید نکرده است. به عنوان مثال، در طول دهه گذشته، گوگل به دلیل نقض قانون ضد انحصار با سه جریمه مجموعاً بیش از 8 میلیارد دلار روبرو شده است (اگرچه یکی از این جریمه ها توسط دادگاه عمومی اتحادیه اروپا در سال 2024 لغو شد).
در ماه نوامبر، کمیسیون اروپا متا را به دلیل شیوه های تجاری ناعادلانه بیش از 800 میلیون دلار جریمه کرد. اما تا چه مدت اتحادیه اروپا این اختیار را خواهد داشت؟ در پاییز، جی دی ونس یک تهدید فوق‌العاده زیرکانه صادر کرد، تهدیدی که بارها در اروپا تکرار می‌شود. ونس به یک مصاحبه‌کننده گفت: «اگر ناتو از ما می‌خواهد به حمایت از آنها ادامه دهیم و ناتو می‌خواهد که ما همچنان مشارکت‌کننده خوبی در این اتحاد نظامی باشیم، چرا به ارزش‌های آمریکایی احترام نمی‌گذارید و به آزادی بیان احترام نمی‌گذارید؟» مارک زاکربرگ، با بازتاب سوء استفاده ونس از عبارت آزادی بیان به معنای "آزادی برای پنهان کردن اقدامات شرکت از مردم"، آن را صریح تر بیان کرد. زاکربرگ در گفتگویی با جو روگان در ژانویه گفت که "خوشبین" است که رئیس جمهور دونالد ترامپ برای جلوگیری از اجرای قوانین ضد انحصار خود توسط اتحادیه اروپا مداخله خواهد کرد: "من فکر می کنم او فقط می خواهد آمریکا برنده شود."
آیا "پیروزی" آمریکا به این معنی است که دموکراسی های اروپایی و شاید سایر دموکراسی ها بازنده شوند؟ برخی از سیاستمداران اروپایی فکر می کنند ممکن است اینطور باشد. رابرت هابک، معاون صدراعظم آلمان و یکی از رهبران حزب سبز آن کشور، معتقد است که فعالیت های سیاسی دیوانه وار ماسک در ایکس، بی نظمی های تصادفی یک ذهن مغشوش نیست، بلکه "منطقی و سیستماتیک" است. هابک در سخنرانی سال نو خود گفت که ماسک عمداً «کسانی را که اروپا را تضعیف می کنند» تقویت می کند، از جمله حزب ضد اروپایی AfD. او معتقد است که این به این دلیل است که "اروپای ضعیف به نفع کسانی است که برای آنها تنظیم مقررات، محدودیت نامناسبی برای قدرت آنهاست."
تا همین اواخر، روسیه مهمترین دولتی بود که به دنبال تضعیف نهادهای اروپایی بود. ولادیمیر پوتین مدت‌هاست که از اتحادیه اروپا خوشش نمی‌آید، زیرا توانایی شرکت‌های روسی را برای ارعاب و رشوه دادن به رهبران و شرکت‌های سیاسی اروپایی محدود می‌کند، و زیرا اتحادیه اروپا بزرگ‌تر و قدرتمندتر از روسیه است، در حالی که کشورهای اروپایی به تنهایی اینطور نیستند. اکنون گروهی از الیگارش‌های آمریکایی نیز می‌خواهند نهادهای اروپایی را تضعیف کنند، زیرا نمی‌خواهند تحت نظارت قرار گیرند - و ممکن است رئیس‌جمهور آمریکا را در کنار خود داشته باشند. به زودی، اتحادیه اروپا، همراه با بریتانیای کبیر و سایر دموکراسی‌های سراسر جهان، ممکن است دریابند که باید بین اتحاد خود با ایالات متحده و توانایی خود برای اداره انتخابات خود و انتخاب رهبران خود بدون فشار دستکاری تهاجمی خارجی، یکی را انتخاب کنند. از قضا، کشورهایی مانند برزیل، که پیوندهای نظامی، اقتصادی و فرهنگی عمیقی با ایالات متحده ندارند، ممکن است حفظ حاکمیت نظام‌های سیاسی و شفافیت اکوسیستم‌های اطلاعاتی خود را آسان‌تر از اروپایی‌ها بیابند.
زمانی که کمیسیون اروپا سرانجام تحقیقات یک ساله خود در مورد ایکس را به پایان برساند، یک نقطه بحرانی قریب الوقوع است. به طور گویا، دو نفر که به کمیسیون در این تحقیقات مشاوره داده اند، فقط خارج از پرونده با من صحبت می کردند، زیرا احتمال اقدامات تلافی جویانه علیه آنها و سازمان هایشان - خواه ترول کردن و آزار و اذیت آنلاین باشد یا شکایت - بسیار زیاد است. با این وجود، هر دو مشاور گفتند که کمیسیون قدرت محافظت از حاکمیت اروپا و مجبور کردن پلتفرم ها به شفافیت بیشتر را دارد. یکی از آنها به من گفت: "کمیسیون باید به مجموعه قوانین و مقرراتی که در اختیار دارد نگاه کند و ببیند چگونه می توان آنها را اعمال کرد"، "همیشه به یاد داشته باشید که این به معنای اقدام علیه صدای یک شخص نیست. این کمیسیون می گوید که صدای همه باید برابر باشد.»
حداقل در تئوری، هیچ کشوری مجبور نیست مانند آمریکا به یک لاس وگاس انتخاباتی تبدیل شود. دموکراسی های جهانی می توانند خواستار شفافیت بیشتر در مورد استفاده از الگوریتم ها، هم در رسانه های اجتماعی و هم در بازار تبلیغات آنلاین به طور کلی شوند. آنها می توانند کنترل بیشتری بر آنچه می بینند و اطلاعات بیشتری در مورد آنچه نمی بینند در اختیار مصرف کنندگان قرار دهند. آنها می توانند قوانین بودجه مبارزات انتخاباتی خود را اجرا کنند. این تغییرات می تواند اینترنت را بازتر و عادلانه تر و در نتیجه مکانی بهتر و ایمن تر برای اعمال آزادی بیان کند. اگر شانس موفقیت محدود به نظر می رسد، این به دلیل کمبود یک چارچوب قانونی قابل اجرا نیست - بلکه به این دلیل است که در حال حاضر، بزدلی به اندازه یکی از توییت های ماسک فراگیر است.
این مقاله در نسخه چاپی مارس 2025 با عنوان "آیا اروپا می تواند جلوی ایلان ماسک را بگیرد؟" منتشر شده است.