این ساندویچ با سه برش بیکن، یک تخم‌مرغ و یک برش پنیر، که معمولاً پنیر آمریکایی چسبناک است، تهیه می‌شود. یک سفارش ۲۵ پوندی بیکن تقریباً ۱۰۰ دلار هزینه دارد، در حالی که یک بلوک ۵ پوندی پنیر ۲۷.۸۰ دلار است. صد عدد نان و رول روزانه با قیمت ۴۵ دلار تحویل داده می‌شود.
این زوج سه کارگر استخدام کرده‌اند که هر کدام ساعتی ۱۶.۹۰ دلار درآمد دارند. حقوق و دستمزد حدود ۵۰ درصد از هزینه‌های سربار را تشکیل می‌دهد. خانواده ملو مالک ساختمان خود هستند و ماهانه ۴۹۰۰ دلار اقساط وام مسکن پرداخت می‌کنند، همچنین قبوض برق (۳۰۰۰ دلار در طول تابستان). مالیات بر املاک به صورت سه ماهه پرداخت می‌شود و بالغ بر ۴۰۸۸ دلار است.
خانواده ملو گفتند که اگر ده‌ها سال پیش ساختمان را نخریده بودند، نمی‌توانستند بودگای خود را اداره کنند. درآمد فروشگاه طی ۲۵ سال گذشته به طور متوسط از ۳۰۰۰ دلار در روز به حدود ۲۰۰۰ دلار کاهش یافته است. اما آن‌ها همچنین ماهانه حدود ۶۲۰۰ دلار اجاره از چهار آپارتمان بالای فروشگاه جمع‌آوری می‌کنند.
ساندویچ بیکن، تخم‌مرغ و پنیر یک ساندویچ ساده است که از وسط بریده شده و در کاغذ روغنی و فویل پیچیده می‌شود. این ساندویچ همه جا هست، مانند بگل‌ها (bagels)، پیتزا و پاسترامی روی نان چاودار. اما بر خلاف آن غذاهای اصلی شهر نیویورک، هیچ کسب‌وکار واحدی خود را پادشاه ساندویچ بیکن، تخم‌مرغ و پنیر نمی‌نامد. از هر نیویورکی بپرسید کجا آن را پیدا کند، به احتمال زیاد به شما می‌گویند فقط به نزدیک‌ترین بودگا بروید.
در ال واصیلون، آشپز، سولانو د لس سانتوس (Solano De Los Santos)، مدت کوتاهی پس از طلوع خورشید، گریل تخت را روشن می‌کند، و به زودی مشتریان ثابت محله، از دانش‌آموزان گرفته تا کارکنان بیمارستان، از راه می‌رسند. در یک روز شلوغ، آقای د لس سانتوس قبل از ناهار تا ۶۰ ساندویچ بیکن، تخم‌مرغ و پنیر تهیه می‌کند.
آقای د لس سانتوس، ۳۵ ساله، که نه سال است آشپز این فروشگاه است، گفت: «آن‌ها می‌گویند این ساندویچ نیویورک است.»
خانواده ملو سفارشات را در جلوی فروشگاه دریافت می‌کنند و آن‌ها را با صدای بلند به آقای د لس سانتوس می‌گویند. وقتی ساندویچ بیکن، تخم‌مرغ و پنیر باشد، این زوج آن را با نام اختصاری که ابداع کرده‌اند به او منتقل می‌کنند: "باندِرا" (bandera)، یا "پرچم" به زبان اسپانیایی، زیرا این ساندویچ نماینده شهر و فرهنگ بودگا است.
طبق گفته "یونایتد بودگاس آو آمریکا" (United Bodegas of America)، انجمن صاحبان فروشگاه‌ها، تقریباً ۱۵۰۰۰ بودگا در شهر نیویورک وجود دارد. بیشتر آن‌ها فقط چند صد فوت مربع وسعت دارند، اغلب در گوشه یک خیابان، و هم به عنوان یک فروشگاه رفاهی و هم به عنوان یک اغذیه‌فروشی عمل می‌کنند که غذاهای کلاسیک محلی دیگر مانند "چاپد چیز" (chopped cheese) را نیز سرو می‌کنند.
این یک کسب‌وکار چالش‌برانگیز است، و امروزه حتی چالش‌برانگیزتر نیز شده است.
به دلیل فضای محدود و انبار کوچک، بودگاها نمی‌توانند مانند فروشگاه‌های بزرگتر مواد غذایی، کالاها را به صورت عمده و با تخفیف خریداری کنند. ال واصیلون به مشتریانی خدمات می‌دهد که عجله دارند – مانند آبجو که پرفروش‌ترین کالای فروشگاه است، اما همچنین کنسرو، لوازم تمیزکاری و تنقلات. هر از گاهی، مشتری از خانواده ملو می‌پرسد که چرا آن‌ها بیشتر از سوپرمارکت آن سوی خیابان هزینه دریافت می‌کنند.
خانم ملو گفت: «برای مثال، یک گالن شیر در ال واصیلون ۵.۵۰ دلار هزینه دارد، در حالی که ممکن است در فروشگاه مواد غذایی یک دلار کمتر باشد.»
او گفت: «سوپرمارکت‌ها به صورت پالت‌به‌پالت خرید می‌کنند. این یک کسب‌وکار کوچک است، و برخی از مردم این را درک نمی‌کنند.»
ال واصیلون در وسط یک بلوک نزدیک بلوار لیندن (Linden Boulevard) در خیابان چرچ (Church Avenue) قرار دارد؛ خیابان شلوغی که از محله وسیع و متنوع فلت‌بوش (Flatbush) می‌گذرد. این مکان از حداقل دهه ۱۹۴۰ یک فروشگاه مواد غذایی بوده است.
یکی از بستگان آقای ملو قبلاً مالک ال واصیلون بود و در سال ۱۹۸۱، مدت کوتاهی پس از مهاجرت وی از جمهوری دومینیکن، جایی که او نیز در یک بودگا کار کرده بود، او را استخدام کرد. در سال ۱۹۸۵، آقای ملو، ال واصیلون، که در زبان اسپانیایی به معنای "اوقات خوش" است، و همچنین ساختمان آن را خریداری کرد.
چند سال بعد، آقای ملو، ۶۶ ساله، همسرش، که او نیز از جمهوری دومینیکن مهاجرت کرده بود، به او در فروشگاه پیوست. خانم ملو، ۴۵ ساله، با اشاره به همسرش گفت: «او همیشه می‌گفت این چیزی است که در خونت داری. الهام‌بخش است که بودگِرو (صاحب بودگا) باشی.»
از زمانی که خانواده ملو اداره بودگا را به دست گرفتند، با رقابت فزاینده‌ای از جمله سوپرمارکتی که در دهه ۱۹۸۰ افتتاح شد، و یک "بی‌جی‌ز وِرهاوس کلاب" (BJ’s Wholesale Club) در نزدیکی که حدود ۱۵ سال پیش باز شد، روبرو بوده‌اند. همچنین دکه‌های میوه‌فروشی جدید و بودگاهای دیگری نیز وجود دارند.
این زوج گفتند که اداره بودگا قبلاً کمتر استرس‌زا و سرگرم‌کننده‌تر بود. آن‌ها با مشتریان خود آشنا می‌شدند، برخی از آن‌ها هر روز صبح زنگ می‌زدند تا برای تحویل گرفتن غذا سفارش دهند. آن سفارشات عمدتاً متوقف شده‌اند.
در حالی که آن‌ها با افزایش هزینه‌ها در بودگا روبرو هستند، خانواده ملو گفتند که متوجه شده‌اند مشتریانشان نیز با هزینه زندگی بالاتر دست و پنجه نرم می‌کنند، که منجر به مهاجرت برخی از آن‌ها از ایالت شده است.
خانم ملو گفت: «برای ما بودگِروها، کاری که انجام می‌دهیم بقا است.»
وسلی پارنل (Wesley Parnell) در این گزارش مشارکت داشت. تهیه شده توسط اِدِن وِینگارت (Eden Weingart) و اِو اِدِلهایت (Eve Edelheit).