هنگامی که دانشجویان احتمالی از دانشگاه آلاباما بازدید می‌کنند، تور خود را از مرکز استقبال کاترین و پتوس رندال آغاز می‌کنند؛ ساختاری سفید و درخشان سه‌طبقه به سبک ایتالیایی با یک ایوان جلویی پله‌ای. این ساختمان که زمانی یک بیمارستان روانی بود و در فهرست ملی اماکن تاریخی قرار دارد، در سال ۲۰۲۴ در محوطه دانشگاه افتتاح شد. در رقابت فزاینده برای جلب توجه و وفاداری نوجوانان، یک «مرکز استقبال» پذیرش — با سالن اجتماعات برای ارائه به دانش‌آموزان دبیرستانی و خانواده‌هایشان و فضاهای نمادین برای لحظات اینستاگرام‌پسند — اکنون برای دانشگاه‌ها ضروری است. اما نمونه آلاباما شاید افراطی‌ترین مورد باشد.
پس از ورود، خانواده‌ها با ترکیبی از آنچه ممکن است در یک موزه مدرن پیدا شود و تجربه انتظار در صف دیزنی‌لند برای سوار شدن بر قطار معدن هفت کوتوله روبرو می‌شوند. صفحه‌های نمایش از کف تا سقف به بازدیدکنندگان خوش‌آمد می‌گویند و نام تک‌تک دانشجویان احتمالی را با نور نمایش می‌دهند. همانطور که بازدیدکنندگان در راهروها به سمت تئاتر که جلسه اطلاع‌رسانی پذیرش در آن برگزار می‌شود، حرکت می‌کنند، از مجموعه‌ای از نمایشگاه‌های عکس و ویدیوی با دقت طراحی شده عبور می‌کنند که جنبه‌های مختلف دانشگاه و شهر تاسکالوسا (Tuscaloosa) را برجسته می‌کنند. نگین این مرکز، اتاق رول تاید (Roll Tide Room) است که به طور کامل با نمایشگرهایی پوشیده شده که کلیپ‌هایی از بازی‌های فوتبال آلاباما را به طور مداوم پخش می‌کنند.
هدف از این کار، ترغیب نوجوانان از سراسر کشور به انتخاب آلاباما است. مت مک‌لندون، که بر عملیات ثبت‌نام دانشجویان کارشناسی در این دانشگاه نظارت دارد، در بازدید از محوطه دانشگاه به من گفت: «شما باید در همان بدو ورود خود را متمایز کنید. حتی همه دانشجویان کارشناسی فعلی ما نیز از ابتدا تمایلی به ما نداشتند.»
برای بیشتر تاریخ خود، آلاباما، مانند سایر موسسات پیشرو (flagship institutions) — یعنی شناخته‌شده‌ترین دانشگاه دولتی در یک ایالت خاص — بر جذب دانشجویان از داخل مرزهای خود تمرکز کرده بود و در رقابتی محلی با رقبای نزدیک مانند دانشگاه آبرن (Auburn University) شرکت می‌کرد. اما در طول دو دهه گذشته، دانشگاه آلاباما ترکیب دانشجویی خود را متحول کرده است و سهم دانشجویان کارشناسی جدید خود را از خارج از ایالت از تنها بیست و سه درصد در سال ۲۰۰۲ به شصت و پنج درصد در سال ۲۰۲۲ افزایش داده است، این آمار بر اساس داده‌های اخیر مرکز ملی آمار آموزش (National Center for Education Statistics) است.
این روند فقط به آلاباما محدود نمی‌شود. مرکز ملی آمار آموزش همچنین دریافت که در همین بازه زمانی، تعداد فارغ‌التحصیلان دبیرستانی که برای تحصیل در دانشگاه‌های دولتی به خارج از ایالت خود می‌روند، بیش از دو برابر شده است. در سال ۲۰۰۲، حدود یک چهارم دانشجویان کارشناسی جدید در دانشگاه کارولینای جنوبی (University of South Carolina) از خارج از ایالت می‌آمدند؛ اکنون تقریباً نیمی از آن‌ها این‌گونه هستند. در همین دوره، دانشجویان کارشناسی جدید از خارج از ایالت در دانشگاه اورگان (University of Oregon) از بیست و هشت درصد به پنجاه و شش درصد افزایش یافتند. در دانشگاه اوکلاهما (University of Oklahoma)، این تعداد از بیست و چهار درصد به چهل و پنج درصد جهش کرد. دانشگاه ویسکانسین-مدیسون (University of Wisconsin-Madison) به تدریج سقف ثبت‌نام دانشجویان خارج از ایالت خود را افزایش داد و سپس در سال ۲۰۱۵ آن را به طور کامل حذف کرد. ظرف شش سال، تقریباً نیمی از دانشجویان سال اول در پردیس مدیسون (Madison) از ایالت‌های دیگر می‌آمدند.
در پردیس اصلی یک دانشگاه پیشرو متوسط، اکنون تقریباً چهار نفر از هر ده دانشجوی کارشناسی از ایالت دیگری می‌آیند. بچه‌های نیوجرسی به جای راتگرز (Rutgers) به پن استیت (Penn State) می‌روند؛ ساکنان ایلینوی به جای دانشگاه ایلینوی اربانا-شمپین (University of Illinois Urbana-Champaign) به دانشگاه میسوری (University of Missouri) می‌روند. برای دانشجویان، رفتن به کالج در خارج از ایالت فرصتی است برای دور شدن از خانه — و از همکلاسی‌های دبیرستانی‌شان — یا تجربه آنچه که آن‌ها «زندگی دانشجویی بزرگ» می‌دانند، مانند جشن‌های قبل از بازی فوتبال (tailgates) در روز شنبه و یک صحنه اجتماعی پر جنب و جوش حول برادری‌ها و خواهری‌ها. اما این خود دانشگاه‌ها هستند که بیشترین سود را از این سیستم می‌برند، زیرا می‌توانند شهریه بسیار بالاتری را برای دانشجویان خارج از ایالت دریافت کنند. هزینه‌های کلی برای دانشجویان بومی در آلاباما در سال تحصیلی جاری ۳۴,۶۰۰ دلار است؛ برای دانشجویان خارج از ایالت، قیمت اعلام‌شده نزدیک به شصت هزار دلار است. اگرچه کیفیت برنامه فوتبال این دانشگاه قابل انکار نیست، بسیاری از این دانشجویان از ایالت‌هایی مانند ایلینوی، جورجیا و کالیفرنیا می‌آیند که آن‌ها نیز به دلیل داشتن دانشگاه‌های بزرگ با تیم‌های فوتبال برجسته، روحیه تیمی و زندگی یونانی پر جنب و جوش شناخته می‌شوند. (ناگفته نماند که در هر دانشگاه دولتی بزرگی، شما همچنان با ده‌ها هزار نفر جدید مواجه خواهید شد که حتی اسم دبیرستان شما را نشنیده‌اند، حتی اگر در همان ایالت باشد.) به عبارت دیگر، این دانشجویان دو برابر بیشتر از آنچه که باید، برای محصولی مشابه پرداخت می‌کنند.
این بازی که در آن ایالت‌ها اساساً دانشجویان را مبادله می‌کنند، و توسط محققان به عنوان مبادله بزرگ دانشجویی (Great Student Swap) نامیده شده است، به دو رکود اقتصادی که اقتصاد ایالات متحده را در دهه اول این هزاره لرزاند، بازمی‌گردد. هر بار، بودجه‌های ایالتی ضربه بزرگی خوردند، و قانون‌گذاران به آموزش عالی روی آوردند تا کسری بودجه خود را جبران کنند. برخی ایالت‌ها هزینه‌های موجود برای دانشگاه‌های خود را کاهش دادند در حالی که برخی دیگر سرمایه‌گذاری‌های جدید را متوقف کردند. با دریافت کمتر و کمتر دانشگاه‌ها از خزانه‌های دولتی، آن‌ها تنها یک راه برای جبران دلارهای از دست رفته داشتند: گرفتن شهریه بیشتر از دانشجویان.
در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴، دانشجویانی که در دانشگاه‌های دولتی ایالت خود تحصیل می‌کردند، معمولاً حدود یک سوم هزینه تحصیل خود را پرداخت می‌کردند. دانشگاه‌ها شهریه را برای این دانشجویان افزایش دادند — تا سال ۲۰۱۲، دانشجویان بومی به طور متوسط تقریباً نیمی از هزینه تحصیل خود را پرداخت می‌کردند — اما مدیران نمی‌خواستند زیاده‌روی کنند و خشم قانون‌گذارانی را که از رأی‌دهندگان خود خبر می‌گرفتند، برانگیزند. و به هر حال، آن‌ها می‌توانستند با جذب دانشجویان خارج از ایالت و بین‌المللی، پول بسیار بیشتری را سریع‌تر جمع‌آوری کنند، معمولاً با دریافت دو برابر نرخ بومی، حتی اگر نرخ بومی از قبل بالا بود.
شرایط تقریباً برای دانشگاه‌های پیشرو ایده‌آل بود تا از اوایل دهه ۲۰۰۰ سوار بر موج دانشجویان خارج از ایالت شوند. تعداد فارغ‌التحصیلان دبیرستانی به شدت افزایش یافت، اما کالج‌های خصوصی نخبه کلاس‌های ورودی خود را برای پاسخگویی به افزایش تقاضا گسترش ندادند. بنابراین دانشجویانی که از کالج‌های خصوصی برتر محروم شده بودند، دانشگاه‌های بزرگ پیشرو در ایالت‌های دیگر را به لیست گزینه‌های خود اضافه کردند. این کالج‌ها بیش از هر چیز تمایل داشتند دانشجویان خارج از ایالت و چک‌های شهریه گران‌قیمت آن‌ها را با گسترش کلاس‌های سال اول یا رد کردن متقاضیان بومی که کمتر واجد شرایط می‌دانستند، جای دهند.
دانشگاه‌های پیشرو خارج از ایالت پس از رکود بزرگ سال ۲۰۰۸، حتی جذاب‌تر شدند، زیرا خانواده‌های متمول شروع به زیر سوال بردن ارزش پرداخت کامل شهریه در کالج‌های خصوصی گمنام‌تر کردند. در مقایسه با یک مدرسه خصوصی مانند اسکریپس (Scripps)، اسکیدمور (Skidmore)، چاپمن (Chapman) یا کلارک (Clark)، یک دانشگاه پیشرو — حتی اگر به معنای تغییر ایالت‌ها بود — معامله‌ای نسبتاً مقرون به صرفه به نظر می‌رسید. البته، این خانواده‌ها باید شهریه خارج از ایالت را پرداخت می‌کردند. اما قیمت مثلاً سی هزار دلار در سال در دانشگاه مینه‌سوتا (University of Minnesota) در مقایسه با حدود پنجاه هزار دلاری که یک مدرسه خصوصی مانند کالج هولی کراس (College of the Holy Cross) در ماساچوست از آن‌ها انتظار داشت سالانه بپردازند، کاملاً معقول به نظر می‌رسید.
در برخی موارد، دانش‌آموزان سال آخر دبیرستان به طور فعال تشویق می‌شدند تا به دانشگاه‌های خارج از ایالت درخواست دهند. اگرچه بیشتر دانشگاه‌های دولتی برای پذیرش دانشجویان بیشتر از خارج از ایالت گسترش یافتند، در حالی که همچنان می‌توانستند جمعیت قابل توجهی از دانشجویان بومی را نیز پوشش دهند، اما همه این کار را نکردند. طبق مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷، یک سوم دانشگاه‌های پیشرو کشور — که همگی رتبه بالایی داشتند و بنابراین در بین دانشجویان خارج از ایالت محبوب بودند — برخی از ساکنان ایالت خود را رد کردند تا برای دانشجویان با شهریه بالاتر از جاهای دیگر جا باز کنند. این مطالعه نشان داد که به ازای هر دو دانشجوی غیرمقیم که ثبت‌نام می‌کردند، یک دانشجوی بومی کنار گذاشته می‌شد. این چرخه معیوب در ایالت‌هایی مانند کالیفرنیا، ایلینوی و تگزاس می‌چرخد. ساکنان به دانشگاه پیشرو محلی خود درخواست می‌دهند. آن‌ها کنار گذاشته می‌شوند و بنابراین به دانشگاه‌های دولتی بزرگ در ایالت‌های دیگر می‌روند که برای آن‌ها جا دارند. سپس دانشجویان آن ایالت‌ها کنار گذاشته می‌شوند، بنابراین آن‌ها نیز به دانشگاه‌های دولتی در ایالت‌های دیگر درخواست می‌دهند.
در موارد دیگر، متقاضیان قوی با تخفیف‌های قابل توجه یا تجربه آکادمیک خاص، مانند یک کالج افتخاری، به سراسر ایالت‌ها کشیده می‌شدند. یکی از دانشجویان احتمالی که از پنسیلوانیا ملاقات کردم، در ابتدا دانشگاه شیکاگو را هدف قرار داده بود. با وجود آمار تقریباً بی‌عیب و نقصش (۳۵ در ACT، ۱۵۱۰ در SAT، سیزده دوره پیشرفته (AP) و معدل ۳.۹۵)، پس از درخواست پذیرش زودهنگام رد شد. در آن زمان، او هیچ دانشگاه دولتی را در لیست کوتاه خود نداشت. مادرش کمی تحقیق کرد و دانشگاه میسیسیپی را به عنوان یک گزینه احتمالی پیدا کرد. این دانشگاه یک کالج افتخاری و بورسیه‌های سخاوتمندانه دارد، از جمله برخی که همراه با کمک هزینه برای برنامه‌های تحصیل در خارج از کشور و تحقیقات کارشناسی ارائه می‌شوند. او به من گفت: «برای راضی کردن مادرم و گرفتن یک پذیرش برای خودم درخواست دادم.»
تا زمانی که پذیرفته شد و فرآیند مصاحبه برای بورسیه‌های برتر دانشگاه را آغاز کرد، به طور جدی به رفتن به آنجا فکر نکرد. او متوجه شد که «همه این فرصت‌ها را می‌توانستم واجد شرایط باشم، و قبل از اینکه حتی از پذیرش در مدارس دیگر خبری بشنوم، درباره آن‌ها می‌شنیدم.» میسیسیپی می‌دانست که با کالج‌های با رتبه بسیار بالاتر رقابت می‌کند، بنابراین باید قوی و زود عمل می‌کرد.
تا ماه آوریل، این دانشجو نامه‌های پذیرش و بسته‌های کمک مالی از رایس (Rice) و وندربیلت (Vanderbilt) دریافت کرده بود. هیچ کدام شامل بورسیه کامل و سایر مزایایی که میسیسیپی به او پیشنهاد داده بود، نبودند. قبل از تصمیم‌گیری، او با پدرش به هوستون پرواز کرد تا دوباره از رایس بازدید کند. روزی از ایام هفته بود، اما محوطه دانشگاه مرده به نظر می‌رسید. آن‌ها به پارکی در نزدیکی رفتند، جایی که او لیستی از مزایا و معایب رایس و میسیسیپی تهیه کرد. سپس اشک ریخت. وقتی اخیراً صحبت کردیم، به یاد آورد: «تنها مزیتی که برای رایس می‌توانستم پیدا کنم، این بود که مردم می‌دانستند من باهوش هستم چون به رایس می‌روم.»
با ورود شهریه بیشتر از دانشجویان خارج از ایالت، دانشگاه‌های دولتی مانند اوله میس (Ole Miss) می‌توانستند تخفیف‌ها یا حتی بورسیه‌های کامل را به تعداد محدودی از دانشجویان ممتاز ارائه دهند. به عنوان مثال، دانشگاه آلاباما در سال تحصیلی ۲۰۲۳-۲۰۲۴، ۱۸۵.۴ میلیون دلار برای کمک‌های مبتنی بر شایستگی هزینه کرد که بیش از دو برابر مبلغی بود که برای کمک‌های مبتنی بر نیاز اختصاص داده بود. این دانشجویان با عملکرد بالا مانند آهنربا عمل می‌کنند و دیگران را در شهرهای زادگاهشان جذب می‌کنند که از پرداخت شهریه خارج از ایالت که به نظر آن‌ها هنوز هم یک معامله عالی است، ابایی ندارند.
وقتی آلاباما شروع به جذب دانشجویان خارج از ایالت کرد، به گفته تیمی از دانشمندان اجتماعی که نحوه جذب دانشجویان توسط دانشگاه‌ها را مطالعه کردند، بر دو نوع مکان تمرکز کرد. این دانشگاه دبیرستان‌های حومه‌های مرفه اطراف آتلانتا، دالاس، هیوستون، میامی و لس‌آنجلس را هدف قرار داد، جایی که می‌دانست پذیرش در دانشگاه‌های پیشرو بومی برای همه جز دانشجویان برتر بسیار دشوار است. همچنین از متقاضیان شهرهای خوابگاهی اطراف نیویورک؛ واشنگتن، دی.سی.؛ سیاتل؛ بوستون؛ و در نهایت شیکاگو استقبال می‌کرد، جایی که قیمت اعلام شده آلاباما در مقایسه با شهریه کالج‌های خصوصی گران‌قیمت و گزینه‌های دولتی پرهزینه‌تر، کاملاً معقول به نظر می‌رسید. با گذشت زمان، این تلاش‌ها نتیجه داد. تا سال ۲۰۲۲، جورجیا، ایلینوی، فلوریدا، تگزاس و کالیفرنیا در میان مهمترین منابع دانشجویان خارج از ایالت برای آلاباما قرار گرفتند.
هنگامی که دانشگاه‌های دولتی بزرگ بیش از بیست سال پیش برای اولین بار به جذب دانشجویان خارج از ایالت روی آوردند، فراوانی دانشجویان احتمالی از میان نسل هزاره (millennials) برای انتخاب داشتند. سپس، در طول ده سال گذشته، شاهد افزایش مداوم علاقه از خارج از کشور نیز بودند، زیرا تعداد دانشجویان بین‌المللی ثبت‌نام کننده در موسسات ایالات متحده بیست و هفت درصد افزایش یافت و به بیش از یک میلیون دانشجوی بین‌المللی که در ایالات متحده تحصیل می‌کنند، رسید.
و با این حال، آن مسیرهای تأمین دانشجو ممکن است رو به کاهش باشند. کلاس دانشجویان جدیدی که پاییز امسال وارد پردیس‌های دانشگاهی می‌شوند، ممکن است آخرین گروه بزرگ برای سال‌ها باشند، که بخشی از آن به دلیل کاهش نرخ تولد و کمتر شدن فارغ‌التحصیلان دبیرستانی است که تصمیم به ادامه تحصیل در دانشگاه می‌گیرند. علاوه بر این، این کاهش به طور یکنواخت در سراسر کشور توزیع نشده است. تنها جنوب شاهد افزایش خالص در فارغ‌التحصیلان دبیرستانی خواهد بود، و این منطقه‌ای است که ثبت‌نام دانشجویان خارج از ایالت در میان دانشگاه‌های پیشرو دولتی بیشترین افزایش را داشته است. برای این دانشگاه‌ها، عرضه دانشجویان از جاهای دیگر ممکن است شروع به کاهش کند.
همزمان، دولت ترامپ ورود دانشجویان بین‌المللی به ایالات متحده را دشوارتر می‌کند؛ تأخیر در صدور ویزا و الزامات جدید برای بررسی حساب‌های شبکه‌های اجتماعی دانشجویان بین‌المللی پیش‌بینی می‌شود که ورود بین‌المللی امسال را حداقل سی درصد کاهش دهد. تام درتلر (Tom Dretler)، مدیرعامل شرلایت (Shorelight)، که به کالج‌ها در جذب دانشجویان خارجی کمک می‌کند، به من گفت که رقم کلی تغییرات گسترده‌ای را در هر مؤسسه پنهان می‌کند. آن‌ها از چند کشور مختلف دانشجو جذب می‌کنند؟ و دقیقاً در کجای نردبان پرستیژ آموزش عالی قرار دارند؟ پردیس‌هایی که بیشتر دانشجویان خود را از هند، یکی از بزرگترین تأمین‌کنندگان، جذب می‌کنند، آسیب‌پذیرترین هستند. او گفت: «اگر یک دانشگاه دولتی نسبتاً مقرون‌به‌صرفه باشید، خوب عمل خواهید کرد. اگر گران باشید اما نخبه نباشید، با چالش روبرو خواهید شد. پنج سال پیش، قرار گرفتن در بین صد دانشگاه برتر کافی بود. اکنون دیگر نیست.»
در دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، جایی که دانشجویان بین‌المللی و خارج از ایالت تقریباً هجده درصد از دانشجویان کارشناسی را تشکیل می‌دهند، دانشگاه تلاش کرده تا با جذب هرچه بیشتر دانشجویان بومی از خارج از کالیفرنیا برای کاهش ثبت‌نام بین‌المللی آماده شود. وقتی تنها دو هفته قبل از شروع کلاس‌ها با پرادیپ خوسلا (Pradeep Khosla)، رئیس دانشگاه صحبت کردم، هنوز مطمئن نبود که دقیقاً چند دانشجوی بین‌المللی حاضر خواهند شد. او به من گفت: «اکنون شاخص‌ها مثبت‌تر هستند»، در مقایسه با چشم‌انداز بهار. و با این حال، خوسلا گفت، نوع دانشجوی بین‌المللی پذیرفته شده در سن دیگو گزینه‌های دیگری در کشورهای دیگر نیز دارد. «سوال این است که آیا خانواده‌ها همچنان فرزندان خود را به ایالات متحده خواهند فرستاد؟»
این مقاله برگرفته از کتاب «مدرسه رؤیایی» است.